Profesjonalne SZKOLENIE PSÓW
"Pies jest jedyną istotą na świecie który bardziej kocha Ciebie niż siebie samego"

   Są dwie organizacje, które istnieją wyłącznie w celu ochrony i zachowania New Guinea Singing Dogs. Organizacje- Nowa Gwinea Singing Dog Conservation Society (NGSDCS) i w Nowej Gwinei Singing Dog International (NGSDI) znajdują się w Stanach Zjednoczonych.

WYMIARY:
   Wysokość w kłębie- 36-46 cm
   Masa ciała - 8-14 kg
   Swoją nazwę psy zawdzięczają wydawaniu charakterystycznego przeciągłego dźwięku, podobnego do wycia, lecz o wyższym i modulowanym tonie.
   Są to psy bardzo zwinne, poruszające się z dużą gracją, w sposób nieco podobny do kotów. Lubią zajmować miejsce na pewnej wysokości. Chętnie wspinają się na różne przeszkody. Posiadają też umiejętność chodzenia po drzewach, którą zawdzięczają szczególnej budowie stawów wszystkich łap, pozwalającej na zginanie palców o wiele bardziej niż inne psy. Wchodzą na pochyłe drzewa o grubych konarach i szorstkiej korze. Nie posiadają tylnych pazurów.

   CECHY CHARAKTERYSTYCZNE
   Jedna z ras psów należąca do grupy psów w typie pierwotnym pochodzi z Nowej Gwinei i jest blisko spokrewniony z dingo.
   Jest dzikim psem, który nie został zmieniony przez człowieka i zachowuje do dzisiaj wiele cech pierwotnych odróżniających go od psa domowego. Z natury jest nieufny, nieobliczalny i nie lubi częstego dotykania. Także charakteryzuje ich wysoki stopień agresji względem nieznanych psów, które wykazują silny instynkt terytorialny.

   HISTORIA RASY
Rasa została odkryta przez Ellisa Troughtona w 1957 r. i nazwana przez niego canis hallstromi na cześć Edwarda Hallstroma, australijskiego filantropa i dyrektora ogrodu zoologicznego Taronga w Sydney. Ogród zoologiczny był pierwszym, w którym znalazła się para psów tej rasy, przysłana tam przez samego Troughtona. Wszystkie śpiewające psy rozmnożone w niewoli pochodzą od tej pary, zaś doniesienia o napotkaniu dziko żyjących psów NGSD są od czasu odkrycia niezwykle rzadkie. Wkrótce po odkryciu i opisaniu przez Troughtona, NGSD uznawano za odrębny gatunek - stąd początkowo duże zainteresowanie ogrodów zoologicznych posiadaniem i rozmnażaniem tych zwierząt.
   Obecnie nie uważa się ich za osobny gatunek, lecz jedynie rasę, która istniała i rozwijała się w izolacji od innych ras psów przez około 6000 lat.
   Stwierdzenie pokrewieństwa z psami przyczyniło się do spadku zainteresowania zoologów i ogrodów zoologicznych, zaś naturalnej populacji grozi wyginięcie z powodu rozpowszechnienia się na zajmowanych przez nią terenach krzyżówek tej unikalnej rasy z psem domowym. Populacja utrzymywana w hodowlach jest jeszcze bardzo nieliczna i nie może być szybko rozwijana ze względu na konieczność zachowania odrębnych linii genetycznych.
   Pod koniec XX wieku w hodowlach znajdowało się zaledwie około 100 psów tej rasy. Istnieją doniesienia od mieszkańców, że dzikie psy były widziane lub słyszane w wyższych partiach gór.

---