Duży Szwajcarskie Psy Pasterskie wykorzystywane były do transportowania ciężkich ładunków, ochrony bydła, pilnowania zagród i domów.
    Psy te miały pracować w różnych warunkach pogodowych. To sprawiło, że stały się odporne na zmienne warunki atmosferyczne.
    Do hodowli używano osobników o silnie rozwiniętym instynkcie terytorialnym i o cechach dominujących, aby mogły pracować nie tylko przy boku człowieka, ale także samodzielnie w roli stróża.
    Wobec intruza ostrzegawczo szczeka i warczy i to najczęściej wystarcza, aby zniechęcić nieproszonego gościa do wtargnięcia na nasz teren. Jednak przedstawiciel tej rasy szybko się uspokaja i nigdy nie szczeka bez powodu.
    Obcowanie z innymi zwierzętami nauczyło Dużego Szwajcara życia z innymi w zgodzie, w jakiej przyszło mu żyć i pracować. W obcowaniu mniejszymi zwierzętami okazujący niewiarygodnie dużo delikatności i cierpliwości.
    Duży Szwajcarski Pies Pasterski daje się stosunkowo łatwo układać. Oczywiście, podczas szkolenia trzeba pamiętać o jego silnej osobowości i odpowiedzieć na nią konsekwencją i zdecydowaniem. Należy możliwie wcześnie rozpocząć szkolenie psa.
    Dobrze wychowany Duży Szwajcarski Pies Pasterski jest najlepszym towarzyszem: mądry, czujny, posłuszny, wierny, nigdy niedemonstrujący humorów czy nerwowości.
    To przede wszystkim pies towarzysz, stróż i obrońca. Aktualnie bywa także psem lawinowym i do towarzystwa.
    Opinia niewymagających, niezawodnych psów meldunkowych i pociągowych używanych przez armię szwajcarską w okresie II wojny światowej przyniosła rasie uznanie i dalsze jej upowszechnienie.
    W roku 1909 zostały one uznane przez Szwajcarskie Towarzystwo Kynologiczne za odrębną rasę i wpisane jako Duże Szwajcarskie Psy Pasterskie do Szwajcarskiej Księgi Rodowodowej (tom 12).
    Wzorzec rasy został opublikowany przez FCI po raz pierwszy dopiero 5 lutego 1939r. Dziś psy te hodowane są w wielu krajach, a dzięki swemu spokojnemu i przyjaznemu charakterowi cenione są przede wszystkim jako wspaniałe psy rodzinne.

KRAJ I POCHODZENIE
    Szwajcaria

KLASYFIKACJA:
    Grupa 2 - Sznaucery, pinczery, molosy, szwajcarskie psy pasterskie i rasy pokrewne.
    Sekcja 3 - Szwajcarskie psy pasterskie.

USPOSOBIENIE I CHARAKTER
    Pies ufny, uważny, czujny i pozbawiony lęku w sytuacjach powszednich, dobroduszny i oddany bliskim osobom, pewny siebie wobec obcych, o średnim temperamencie.

WAŻNE PROPORCJJE
    Długość korpusu do wysokości w kłębie = 10:9
    Głębokość klatki piersiowej do wysokości w kłębie = 1:2
    Długość mózgoczaszki do długości kufy = 1:1
    Szerokość czaszki do szerokości kufy = 2:1

SZATA
    Włos okrywowy dwuwarstwowy, gęsty. Średniej długości włos okrywowy, gęsty, podszerstek możliwie ciemnoszary do czarnego. Dopuszczalny jest krótki włos okrywowy przy prawdziwym podszerstku.

UMASZCZENIE
    Podstawowa maść czarna z brązowo - czerwonym podpalaniem i czysto białymi znaczeniami. Podpalanie rozdziela podstawową czarną maść od białych znaczeń na policzkach, nad oczami, na wewnętrznej stronie uszu, symetrycznie na przedpiersiu, na kończynach oraz na spodniej stronie ogona.
    Białe znaczenia występują na głowie (strzałka), na kufie, od podgardla aż do klatki piersiowej tworzą jednolity krawat, na łapach i na końcu ogona. Pomiędzy białą strzałką i czerwono-brązowym podpalaniem nad oczami powinien być widoczny czarny pasek. Dopuszczalny jest biały kołnierz lub biała plama na karku.

GŁOWA
    Szyja:  Głowa w stosunku do tułowia odpowiednio mocna, lecz nie ciężka. Głowa psa mocniejsza niż głowa suki.

MÓZGOCZASZKA
    Płaska i szeroka, zaznaczona bruzda czołowa od nasady czoła w kierunku potylicy.

TRZEWIOCZASZKA
    Trufla nosa: Czarna.
    Grzbiet nosa: Prosty bez bruzdy.
    Kufa Silna, dłuższa niż głęboka, oglądana z góry lub boku nie może być spiczasta.
    Fafle: Umiarkowanie rozwinięte, przylegające, czarne.
    Zgryz: Pełny, silny i regularny nożycowy. Dopuszczalny brak jednego (P1) lub (P2). Nie bierze się pod uwagę braku (M3).
    Oczy: O kształcie migdała,średniej wielkości, osadzone ani zbyt głęboko ani wyłupiaste, koloru od orzechowego do kasztanowo-brązowego o bystrym, przyjemnym wyrazie. Powieki dobrze przylegające.
    Uszy: Średniej wielkości, trójkątne raczej wysoko osadzone. W spoczynku płasko przylegające do policzków. Przy natężonej uwadze skierowane do przodu. Zarówno wierzchnia jak spodnia strona uszu owłosiona. Silna, muskularna, raczej masywna, bez podgardla.

TUŁÓW
    Grzbiet: Umiarkowanie długi, silny, prosty.
    Lędźwie: Szerokie i dobrze umięśnione.
    Zad: Długi i szeroki, lekko zaokrąglony.
    Klatka piersiowa: Silna, szeroka, sięgająca łokci, o owalnym przekroju, nie płaska ani beczkowata.
    Przedpiersie: Szerokie, dobrze zaznaczone.
    Brzuch i boki: Lekko podciągnięte.
    Ogon: Ogon ciężki, sięgający stawu skokowego. W spoczynku swobodnie opadający. W podnieceniu oraz w ruchu noszony wyżej i lekko wygięty ku górze jednak nigdy nie zakręcony ani nie zarzucony nad grzbiet.

KOŃCZYNY
    Kończyny: Ustawione nie nazbyt szeroko, oglądane z przodu proste i równoległe.
    Łopatki: Długie, silne, ukośnie ustawione, przylegające do tułowia i dobrze umięśnione, tworzące z ramionami niezbyt rozwarte kąty.
    Przedramię: O mocnym kośćcu, proste.
    Śródręcze: Silne, oglądane z przodu proste, z boku jedynie nieznacznie nachylone do podłoża.
    Kończyny tylne: Oglądane z tyłu proste, niezbyt wąsko ustawione. Pięty i łapy nie mogą być wykręcone ani na zewnątrz ani do środka. Ostrogi muszą być usunięte.
    Udo: Dość długie, oglądane z boku tworzy z podudziem wyraźnie rozwarty kąt. Uda szerokie, mocno i dobrze umięśnione. Staw skokowy: Silne i dobrze kontowane.
    Stopy: Silne, prosto ustawione, zwarte, o wysklepionych palcach i silnych pazurach.